<<Το σχολείο ειναι χάσιμο χρόνου. Πάμε μόνο για τις αναμνήσεις>> μου είπε μια τελειόφοιτη μαθήτρια. Φεύγουν λέει το μεσημέρι από το σχολείο και ξεκινούν φροντιστήρια μήπως μάθουν τίποτα εκεί, διότι το σχολείο είναι χάσιμο χρόνου. Θυμήθηκα μια φιλόλογο που είχα στο γυμνάσιο που μας ανάγκασε να μάθουμε τους χρόνους, σχεδόν μας απείλησε ότι θα μας αφήσει ανεξεταστέους αν δεν τους μάθουμε αναλυτικά και μας είπε ότι μια μέρα θα την ευγνωμονούμε. Την ευγνώμωνω κάθε μέρα από τότε, όχι για τον εξαναγκασμό, μα για την πρακτική. Εξαιτίας της μάθαμε να μιλούμε τη γλώσσα μας όμορφα κι ωραία. Αυτό που δεν μας έμαθε βέβαια, ήταν το πως να ζούμε στον παρόντα χρόνο χωρίς υπολείμματα παρελθοντικών αλλά ας είναι, ξέρουμε τουλάχιστον θεωρητικά τη διαφορά κι ας είναι ακόμα το νησί σε αναμονή, 50 χρόνια πίσω η μπροστά, δε βαριέσαι θα σου πουν, έτσι κι αλλιώς το κεφάλαιο του μέλλοντα έρχεται χωρίς να σε ρωτήσει!
Ουδεμία διαφορά έχει η τωρινή τελειόφοιτη από εμάς τότε, που μπαίναμε σπίτι βράδυ και έπρεπε να ξαναδιαβάσουμε για την επόμενη μέρα μήπως εξασφαλίζαμε την πολυπόθητη θέση στο Πανεπιστήμιο. Και σαν να μην έφτανε αυτή η κατάχρηση και κακιά χρήση χρόνου και παιδείας, οι Κύπριοι νιώθουν και περήφανοι που το παιδί τους βολοδέρνει άσκοπα πάνω από ένα βιβλίο. “Είναι διαβαστερή” μου λέει. Εξαναγκασμένη είναι εκ των συνθηκών και όχι διαβαστερή. Θα μπορούσε κάλλιστα με πέντε ώρες στο σχολείο να μάθει ό,τι χρειάζεται να μάθει για να μπει Πανεπιστήμιο, μα όχι. Το εκπαιδευτικό μας σύστημα έχει κανονίσει να μην φαίνεται αντάξιο της νοημοσύνης των παιδιών. Και αντί να βγούμε στους δρόμους, καταπίνουμε κατακρεουργημένες έννοιες παροιμιών που μας θέλουν να κοπιάζουμε με λάθος τρόπο. Αν δεν μοχθήσεις, δε θα κερδίσεις σου λέει και κάτι αγαθά που κόποις κτώνται τα έχετε ακουστά; Μιλάνε για κτήσεις και μόχθους την ώρα που το εκπαιδευτικό σύστημα γελοιοποιείται ακατάπαυστα. Δεν μοχθούν οι τελειόφοιτοι. Βασανίζονται. Και δεν είναι μετά βασάνων που κατακτάς την αξία. Πάντα πατούσαμε πάνω σε παροιμίες για να πλασάρουμε λανθασμένες έννοιες που ούτως η άλλως ποτέ δε γίναν πρακτικές. Ας μείνουν λοιπόν οι σχολικές αναμνήσεις σε τετράδια και βιβλία. Είναι εξάλλου, ο μόνος αόριστος που αξίζει να θυμάσαι.
Άντρεα Βακανά
Γλωσσολόγος, ηθοποιός